بسم الله الرحمن الرحیم

شما وقتی به یک سفر ده روزه به مشهد مقدس سفر می کنید و در مسافرخانه ، اتاقی را برای اقامت به امانت می گیرید ؛ هر زمان که می خواهید از مسافر خانه خارج شوید ؛ طبیعتا کلید را به صاحب مسافر خانه می دهید و باز در زمانی که برگشتید آن را تحویل می گیرید ، این تحویل دادن و تحویل گرفتن کلید تا زمانی که هنوز مدت ده روزتان تمام نشده ، ادامه دارد ....

 لذا در بین این مدت شما هر زمان که مراجعه کنید ؛ کلید را به شما می دهند ، اما روز آخر بعد از خداحافظی و تصفیه حساب وقتی کلید را برای آخرین بار به صاحب مسافر خانه تحویل می دهید تا به وطن برگردید... احساس می کنید چقدر زمان به سرعت گذشت و باید برگردید .

حال بعد از تصفیه ، اگر دلتان بخواهد فقط یک روز یا یک ساعت دیگر در آن اتاق ساکن شوید و دوباره آن کلید را بخواهید ؛ آیا باز کلید را به شما می دهند ؟ نه هرگز !    

انسان ها به مدت محدودی در این دار دنیا  و در این مسافر خانه ی دنیا آمده اند و تا وقت و مدتی معلوم و معین شده به آنها اجازه ی اقامت در این دار دنیا را داده اند ؛ کلید یک خانه از این مسافر خانه ، فعلا در دست توست . هر روز که به پایان می رسد و شب فرا می رسد ؛ همه باید آن کلید روح را تحویل صاحب خانه دهیم . یعنی زمانی که خواب به چشمانت می آید و تو

باید آن روحی که به امانت گرفته ای را موقتا به صاحب آن تحویل دهی و فردا صبح با روشن شدن زمین ( زمین وجودت ) دوباره آن را از او تحویل بگیری . این تحویل دادن و تحویل گرفتن کلید روح هر روز و شب تا زمانی که هنوز مدت تو به پایان نرسیده همچنان ادامه دارد ....

لذا در بین این مدت باقی مانده شما هرزمان که از خواب نازتان بیدار  شدید ؛ او با مهربانی تامّ  روح گران قدر را که تا امروز قدر آن را ندانسته ای ؛ باز به تو می بخشد و تو باز با غفلت آن را تحویل می گیری بدون کوچکترین سپاس !! !   مجددا شب می شود و تو بدون هیچ گونه بهره برداری او را چه آسان تحویل می دهی ؛ بدون آنکه بدانی آیا فردا صبح باز هم آن را به من تحویل می دهند ؟ 

بله در هر روز و شب تو مفت و مجانی گوهری گرانقدر را در غفلت ، تحویل می گیری و تحویل می دهی تا.....

تا پایان اقامت تو در این مسافر خانه ی دنیا فرا رسد و روح را به تمام و کمال از تو می گیرند و دیگر در آن بازگشتی نیست ، چون تو با دنیا تصفیه کرده ای ، لذا باید به وطن برگردی .............و دیگر حتی به اندازه ی یک چشم بر هم زدن هم به تو اجازه ی ماندن نمی دهند ؛ پس امروز را دریااااااااااااااااب !

بسم الله الرحمن الرحیم 

  انا لله و انا الیه الراجعون   " ما از خدا ییم و به سوی او برمی گردیم "

انسان زمانی که از خانه اش خارج می شود  و می گوید :در فلان ساعت بر می گردم ،این برگشت نشانگر این است که او در آن خانه مقیم و ساکن است که می گوید : بر می گردم ، پس برگشتن به جایی وقتی معنا پیدا می کند که تو در آنجا بودی که می خواهی برگردی .

میهمان وقتی از خانه ی شما خارج می شود ، شما نمی گویید: باز دوباره برگردید ،بلکه می گویید :باز تشریف بیاورید ؛ باز به خانه ما بیایید، چون او در خانه ی شما که مقیم نبوده که بخواهد برگردد .

می فرماید: انا لله وانا الیه الراجعون " ما از خداییم وبه سوی او برمی گردیم  .

انسان از عالم بالا واز اعلی علیین به زمین وبه اسفل سافلین آمده واین آمدن یک رفتن به دنبال دارد یعنی از همان جا که امده به همان جا هم برمی گردد . پس موطن ووطن اصلی ما در عالم بالاست وما به طور موقت وبه عنوان یک مسافر چند صباحی باید طبق خواست ومشیت الهی در این زمین خاکی زندگی کنیم وبعد از صد یا دویست سال هم که سفر ما طول بکشد  بالاخره روزی به دیارو وطن اصلی خود باز گشت خواهیم کرد  والیه الراجعون  وبه سوی او بر می گردیم .

حال چرا دراین مدت محدودی که به ما مهلت داده اند که زندگی کنیم ، چرا به فکر برگشتن وآماده کردن توشه ی فردا نیستیم ؟ چرا ما این برگشت را جدی نگرفته ایم  وچرا زندگی را به بازی گرفته ایم ؟ چون این بازگشتن را باور نکرده ایم........